مناوله را هر دو شهيد در مرتبه سوم و چهارم و اجازه را در رتبه سوم قرار داده اند، با توجه به اينكه آنها مناوله همراه با اجازه را به طور اطلاق در اعلي مرتبه انواع اجازه يادآور شده اند. همين علت مرا بر آن داشته كه آنرا در مرحله سوم و اجازه مكتوب را در رده چهارم قرار بدهم. چه ايشان گفته اند: اين نوع در صحت و قوت همانند مناوله همراه با اجازه است. و اجازه را بعد از اين دو در مرتبه پنجم قرار داده ام.

الف. مناوله همراه با اجازه كه عرض المناوله ناميده مي شود، در مقابل عرض القراء كه در مرتبه فروتري از سماع و شنيدن قرار دارد.

ب. مناوله، بدون اجازه. به اين صورت كه استاد محدث به شاگردش كتابي را مي دهد و مي گويداين شنيده ها و يا روايتهاي من است. و به او نمي گويد: آن را از قول من روايت كن، و يا به تو اجازه دادم كه آن را از من روايت كني.

گرچه برخي از اساتيد حديث اجازه روايت را در چنين حالتي داده اند، درست تر اين است كه شاگرد مجاز نيست كه آن را روايت كند. و اگر روايت كرد، بايد بگويد: حدثنا فلان مناولة، او اخبرنا مناولة. و لفظ مناوله را بايد به كار برد و تنها به ذكر حدثنا و اخبرنا بسنده نكند تا با سماع و قرائت اشتباه نشود.