طبري مي نويسد: حجاج پس از فراغت از كار عبدالله زبير در ماه صفر به مدينه رفت و سه ماه در آنجا توقف كرد. او در اين مدت از اهالي مدينه بناي خرده گيري و عيبجويي را گذاشت و پي بهانه مي گرديد و بر آنها سخت مي گرفت. در محله بني سلمه مسجدي بنا كرد به او منسوب است و در آنجا اصحاب رسول خدا (ص) را به خواري و زبوني كشيد و گردنهايشان را مهر غلامي نهاد. جابر بن عبدالله را بر دست و انس بن مالك را بر گردن مهر بردگي نهاد.

روزي در پي سهل بن سعد فرستاد، و چون حاضر شد از او پرسيد: چرا به ياري عثمان بن عفان بر نخاستي؟ گفت: او را ياري كردم! حجاج گفت: دروغ گفتي.

آنگاه فرمان داد تا گردنش را با قلع مهر غلامي نهادند. [1] .