به نظر من امروز پيام عاشورا از ديگر درس ها و پيام هاي عاشورا براي ما فوري تر است. ما بايد بفهميم چه بلايي بر سر آن جامعه آمده كه سر حسين بن علي (ع)، آقا زاده اول دنياي اسلام و پسر خليفه مسلمين علي بن ابي طالب (ع)، در همان شهري كه پدر او بر مسند خلافت مي نشسته است گردانده شد و آب از آب هم تكان نخورد. ببينيم چگونه از همان شهر افرادي آمدند به كربلا و او و اصحابش را با لب تشنه به شهادت رساندند و حرم اميرالمؤمنين (ع) را به اسارت گرفتند. حرف در اين زمينه زياد است. من در پاسخ به اين سؤال يك آيه از قرآن را مطرح مي كنم. قرآن جواب ما را داده است. قرآن درد و بيماري را به مسلمين معرفي مي كند. آن آيه اين است كه مي فرمايد: (فخلف مِنْ بَعدهِم خَلْفٌ اَضاعُوا الصّلوة واتبعوا الشّهَوات فَسَوف يَلقَون غَيّا).

دو عامل، عامل اصلي اين گمراهي و انحراف عمومي است: يكي دور شدن از ذكر خدا كه مظهر آن صَلوة و نماز است. يعني فراموش كردن خدا و معنويت و جدا كردن حساب معنويت از زندگي و فراموش كردن توجه و ذكر و دعا و توسل و توفيق از خداي متعال و توكل بر خدا و كنار گذاشتن محاسبات خدايي از زندگي، و عامل دوم (اتبعوا الشهوات) است يعني دنبال شهوتراني ها و هوس ها و در يك جمله (دنيا طلبي) رفتن و به فكر جمع آوري ثروت و مال بودن و التذاذ و به دام شهوات دنيا افتادن و اصل دانستن اين ها و فراموش كردن آرمان ها. اين درد اساسي و بزرگ است و ما هم ممكن است به اين درد دچار بشويم.