درباره ي حكايتهايي كه در اين كتاب يا جاهاي ديگر نقل مي شود، ذكر دو مطلب لازم است:

1. مشيت خداوند تعالي بر اين قرار گرفته است كه به وسيله شفاعت هم مقام انبيا و اولياي خويش عليهم السلام را به مردم نشان دهد و هم راه اميدي براي آنها قرار داده باشد، نظير توبه و استغفار. همچنان كه هيچ كس نمي گويد معناي توبه اين است كه خداوند به مردم اجازه داده مرتكب عصيان شوند، همين مطلب در شفاعت نيز جاري است.

شفاعت يكي از ضروريات دين اسلام است و آيات قرآن و روايتهاي بيشمار بر آن دلالت دارد [1] .

2. اعتقادات ما مبتني بر دليل و برهان است. هيچگاه در مباحث علمي بر رؤيا اعتماد نمي كنيم، اما مستفاد از فرمايشهاي ائمه معصومين عليهم السلام، اين است كه برخي از رؤياها كه به آن رؤياي صادقه گوييم داراي ارزش است.

چنان كه در قرآن مجيد به مواردي از رؤياهاي پيامبران عليهم السلام و يا ديگران اشاره شده است مانند رؤياهاي حضرت رسول اكرم، درباره ي فتح مكه (سوره ي فتح آيه 27) درباره ي شجره ي ملعونه يعني بني اميه و بالا رفتن غاصبين خلافت از منبر آن حضرت (سوره ي إسراء آيه 60)، نشان


دادن لشگر دشمن به صورت عده ي قليل (سوره ي انفال آيه 43)، رؤياي حضرت ابراهيم عليه السلام درباره ي ذبح حضرت اسماعيل عليه السلام (سوره ي صافات آيه 102)، رؤياي حضرت يوسف عليه السلام، رؤياي زندانيان همراه ايشان و رؤياي عزيز مصر «سوره ي يوسف عليه السلام آيات 36 ،4 و 43».

پس اگر رؤياهاي صادقه به نقل معتبر از عالمان و صالحان به ما رسيده باشد و منافاتي با موازين شرعي نداشته باشد، نقل كردن آن در كتاب و منبر و مجالس ديگر مناسب است و تأثير به سزايي در نتيجه گرفتن از مباحث قرآني و روايي دارد [2] .