از جناب شيخ عبدالحسين رضوي نقل شده است:

«در دوران طلبگي ما، زني غير منزه در حرم مطهر درصدد اغفال بانوي پاكدامني بود. چون دو دستش را به ضريح مطهر حضرت معصومه عليهاالسلام گرفته بود هر دو دستش به ضريح مطهر چسبيده بود و به هيچ حيله اي نتوانسته بودند دستهايش را از ضريح جدا كنند.

به محضر مقدّس آية الله حجت مشرّف شده، حلّ مشكل را از ايشان خواسته بودند. آية الله حجت فرموده بودند: مقداري تربت حضرت سيدالشهدا عليه السلام در آب حل كنند و روي دستهاي آن زن بد فرجام بريزند، چون تربت امام حسين عليه السلام مشكل گشاي هر درد بي درمان است.

هنگامي كه آب محتوي تربت را روي دستهاي او ريخته بودند، دستهايش از ضريح جدا شده بود. ولي چون اين زن مورد غضب حضرت معصومه عليهاالسلام قرار گرفته بود، بعد از آن حادثه عقل خود را از دست داد و همواره در كوچه و بازار مي گرديد و مايه ي عبرت ديگران بود، تا روزي كه زير ماشين رفت و عمر ناميمونش به سر آمد» [1] .