علامه ي حلّي چنين مي گويد:

«در زمان امام صادق عليه السلام، زن بدكاره اي بود كه پس از وضع حمل از زنا نوزادان خويش را به آتش مي سوزانيد، تا نزديكان او بر كار زشتش اطلاع پيدا نكنند، و كسي غير از مادرش از كار او آگاهي نداشت.

هنگامي كه از دنيا رفت جنازه اش را برداشتند تا به خاك بسپارند، ولي زمين او را نمي پذيرفت و بيرون مي انداخت. محل ديگري را انتخاب كردند، ولي فايده اي نبخشيد. به ناچار شرفياب حضور امام صادق عليه السلام شده و عرض حال كردند. آن گرامي از مادرش پرسيد: دخترت مرتكب چه گناهي مي شد؟ او قضيه را نزد حضرت بازگو كرده و حقيقت مطلب را گفت.

حضرت فرمودند: سبب اين كه زمين دخترت را نمي پذيرد، اين است كه او خلق خدا را به نحوي عذاب داده كه اختصاص به ذات احديت دارد! سپس فرمودند: قدري از تربت حضرت سيدالشهدا عليه السلام همراه او در قبر بگذاريد، تا زمين او را بپذيرد. آنها به فرمايش حضرت جامه ي عمل پوشانده و پس از آن زمين او را قبول كرد» [1] .