محدث متتبع علامه ي نوري مي فرمايد:

روزي مادرم ديده بود يكي از برادرانم تربت امام حسين عليه السلام را در جيب پايين قبايش گذاشته است. از كار او ناراحت شده و گفت: اين بي ادبي به تربت است چون شايد موقع نشستن، زير ران واقع شده و بشكند و او را از اين كار نهي كرد. برادرم اعتراف كرد كه تا حال دو عدد مُهر به همين نحو شكسته است، و قول داد كه ديگر اين عمل را تكرار نكند.

پدرم بدون اين كه از اين قضيه اطلاعي داشته باشد، در عالم رؤيا مي بيند: امام حسين عليه السلام به ديدن او آمده و در كتابخانه ي او نشستند و بسيار مهرباني فرموده و گفتند: به پسرانت بگو بيايند تا آنها را اكرام كنم. پنج پسر او آمدند. حضرت آنها را صدا مي زد و از هديه هايي كه مقابل ايشان گذاشته بود به آنها عطا مي كرد. وقتي نوبت به برادر مذكور رسيد حضرت نگاهي غضبناك به او كرد و سپس به پدرم فرمود: اين پسر تو دو مُهر تربت از تربتهاي قبر مرا زير ران خود شكسته است، و مثل بقيه پسران او را صدا نكرد، بلكه چيزي به سوي او پرتاب كرد» [1] .