در اين فراز از كتاب، احاديثي درباره فضيلت زيارت و اثر ذكر مصائب و گريه بر امام حسين عليه السلام را در دنيا و آخرت، ذكر كرده و اميد است خداوند متعال سعادت و توفيق به نيل به اين كمالات را به همه ما عطا فرمايد.

قال رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم:

يا فاطمة! كل عين باكية يوم القيمة الا عين بكت علي مصاب الحسين فانها ضاحكة مستبسرة بنعيم الجنة. [1] .

اي فاطمه! هر ديده اي روز قيامت گريان است مگر چشمي كه بر مصيبت حسين بگريد؛ بطور يقين آن چشم خندان و مسرور است.

قال علي بن الحسين عليهما السلام:

من قطرت عيناه فينا قطرة و دمعت عيناه فينا دمعة بوأه الله بها في الجنة حقبا. [2] .

كسي كه قطره اشكي براي ما از چشمانش ريزان شود، خداوند او را به واسطه آن قطره، ساليان سال در بهشت سكني مي دهد.

قال الامام الصادق عليه السلام:

نفس المهموم لظلمنا تسبيح و همه لنا عبادة. [3] .

آه اندوهگين براي مظلوميت ما، تسبيح و سعي و تلاشش براي ما عبادت بزرگي است.

قال الامام الرضا عليه السلام:

من سمي يوم عاشوراء يوم بركة وادخر فيه لمنزله شيئا لم يبارك له فيما ادخر و حشر يوم القيمة مع يزيد و عبيدالله بن زياد و عمر بن سعد لعنهم الله الي أسفل درك من النار. [4] .

كسي كه عاشورا را روز بركت بنامد و در آنروز براي منزلش چيزي تهيه و ذخيره كند، آن اندوخته براي او مبارك نخواهد بود و روز قيامت با يزيد و عبيدالله و عمر بن سعد كه لعنت خدا بر آنها باد، محشور شده و در قعر جهنم خواهد بود.

اينجا مناسب است قصه اي را در اين باره كه در زمان مرحوم مجلسي، اتفاق افتاده بود، براي خوانندگان محترم نقل كنيم:

شخصي بي بهره از علم و دانش در مجلسي كه با حضور علامه مجلسي رحمه الله تشكيل يافته بود، ادعاي فضل نموده و روايات مربوط به ثواب و فضيلت گريه بر امام حسين عليه السلام را به شدت تكذيب و انكار مي نمود؛ همان شب وقتي به خواب رفت، در خواب ديد كه مردم روز قيامت در دسته هاي منظم محشور شده و ميزان اعمال، پل صراط، آتش ‍ جهنم و باغ هاي بهشتي و... آماده شده و بر اثر شدت تشنگي به دنبال آب مي گردد و ناگهان حرص بزرگي را ديد و با خود گفت:

اين همان حوض كوثر است كه خنك و شيرين تر از عسل مي باشد.

كنار حوض، دو مرد و يك زن كه درخشش نورشان اهل محشر را فرا گرفته بود، با لباس سياه بر تن، گريه كنان و غمگين ايستاده بودند؛ پرسيدم كه اينها كيستند؟

جواب دادند:

اين مصطفي صلي الله عليه و آله و سلم و او علي مرتضي عليه السلام و اين بانو، طاهره، فاطمه زهراء عليها السلام است.

وقتي از علت پوشيدن لباس سياه بر تن پرسيدم، جواب دادند:

مگر امروز روز عاشوراء؛ روز شهادت حسين عليه السلام، نيست.

نزديك فاطمه زهراء عليها السلام رفته و شدت تشنگي ام را به حضرت اظهار كردم و در اينحال نگاهي تند به من كرد و فرمود:

آيا تو همان كسي هستي كه ثواب و فضيلت گريه بر مصيبت فرزندم، خون دلم، روشنايي نور ديدگانم، شهيد كشته شده به ظلم و ستم، حسينم، را انكار مي كني؟! نفرين و لعنت خدا بر كشندگان و ستمگران و منع كنندگان آب بر او باد.

سرانجام از خواب بيدار شده و با ترس و واهمه، از درگاه پروردگار متعال آمرزش مي طلبيدم و از گفته هايم توبه كرده و نزد كساني كه با آنها در مجلس ‍ به بحث پرداخته بودم، رفته و ضمن بيان خوابم، نزدشان توبه كردم. [5] .