من طلب رضي الناس بسخط الله و كله الله الي الناس. [1] .

كسي كه خشنودي مردم را با خشم و غضب الهي فراهم آورد، خداوند او را به مردم وا گذارد.

امام حسين عليه السلام

بعد از اينكه معاويه حجر بن عدي را كه از شيعيان ناب امام علي عليه السلام بود، به شهادت رساند، به مكه رفت و امام حسين عليه السلام را آنجا ديد و گفت:

اي ابا عبدالله! آيا از آنچه بر سر حجر بن عدي و ياران و پيروانش و شيعيان پدرت آورديم، با خبر شدي؟

امام حسين عليه السلام وقتي از وقايع اتفاق افتاده پرسيد، معاويه گفت:

ايشان را كشته و كفن كرده و نمازشان خوانديم.

سيدالشهداء عليه السلام خنده اي نمود و فرمود:

ايشان دشمن تواند اي معاويه! اگر ما پيروان ترا بكشيم، بدون كفن و دفن و نماز، رهايشان مي كنيم؛ خبر بدگويي تو درباره علي عليه السلام و تلاش ‍ تو در كينه توزي ما و عيبجويي تو از بني هاشم، به من رسيد. از اينرو در خود فرو رو و از خويش حق را، گرچه به زيانت باشد، جويا شو؛ بنابراين اگر نفس خويش را معيوبترين نفس ها نيافتي پس عيوب تو چه ناچيز و بي مقدار خواهد بود! و ما به تو ستم كرده ايم!

اي معاويه! جز در كمان خويش زه مبند و جز به هدف هود تير ميانداز و سوي ما از نزديك تير ميفكن؛ به خدا قسم بطور يقين تو درباره ما از كسي پيروي مي كني كه در اسلام سابقه اي نداشته و نفاقش تازه نبوده و به فكر تو نيست؛ پس به خود فكر كن يا ما را رها نما. [2] .