ان الحسن و الحسين هما ريحانتاي من الدنيا من احبني فليحبهما. [1] .

بي گمان حسن و حسين دو گل خوشبوي من از دنيا هستند؛ دوستدار من بايد به آندو مهر ورزد.

رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم

بعد از اينكه امام علي عليه السلام فاطمه زهراء عليها السلام را غسل و كفن نمود، فرزندان بزرگوارش را صدا زد و فرمود:

فلموا تزودو امن امكم فهذا الفراق و اللقاء في الجنه

بياييد از مادرتان توشه سعادت مهيا كنيد؛

اين لحظه جدايي و ديدار در بهشت خواهد بود.

در اينحال امام حسين عليه السلام و امام حسن عليه السلام با شيون و زاري، مادر را به آغوش گرفته و اظهار داشتند:

اي مادر! به جدمان، محمد مصطفي، سلام ما را برسان و بگو كه ما در دنيا يتيم شديم.

در اينحال امام علي عليه السلام فرمود:

به يقين خداوند متعال را گواه مي گيرم كه زهراء عليها السلام با شوق و ناله دستش را دراز كرد و ايشان را به آغوش گرفت و ناگهان هاتفي ندا زد: اي ابا الحسن! آندو را از آغوش زهراء عليها السلام بردار؛ سوگند به خداوند، ايشان فرشتگان آسمان ها را به گريه آوردند. [2] .