به نظر مي رسد ميان اين گونه كارها، كه بين مسلمانان رايج است از قبيل نذر يا توسل به انبيا و اوليا و... با اعمال مشركان صدر اسلام يك تفاوت اصولي وجود دارد كه محمد بن عبدالوهاب يا آن را نفهميده يا اگر فهميده خود را به نفهميدن زده است و آن تفاوت اصولي اين است كه مشركان بتها را عبادت مي كردند و آنها را در هستي مؤثر مي دانستند، از اين رو در آيه 31 سوره ي زمر، كه مورد استشهاد محمد بن عبدالوهاب بود، خداي متعال از اين قبيل كارهاي مشركان به عبادت تعبير كرده است در صورتي كه بر اعمال رايج ميان مسلمانان عنوان عبادت قابل اطلاق نمي گردد. مسلماني كه براي پيامبر (ص) يا امامي نذر مي كند و يا از آن حضرات استعانت مي جويد، هرگز به الوهيت آنان معتقد نيست و آنان را مؤثر مستقل در جهان نمي داند بلكه بر اين باور است كه اين بزرگان به خاطر بندگي خالصانه نزد خداوند تقرب يافته اند و خداي متعال با وساطت آنان، اگر صلاح باشد، مشكل بنده اش را حل يا حاجت او را برآورده مي كند.