ميرزا احمد وقار شيرازي فرزند وصال شيرازي (1298 - 1233 ه. ق) در ادب و شعر صاحب نام بوده و همچون پدرش به كتابت و خوشنويسي اهتمام داشته است. وي همچنين از فقه و اصول و حكمت بهره داشته و رسالاتي به نظم و نثر در موضوعات مختلف نگاشته و قرآن كريم و برخي كتب مشهور را به خط نسخ كتابت كرده است.

از آثار اوست: انجمن دانش (به سبك گلستان سعدي)؛ روزمه خسروان پارسي (تاريخ ملوك عجم)؛ منظومه ي بهرام و بهروز بر وزن خسرو و شيرين نظامي.

وقار شيرازي از جمله شاعراني است كه در مصيبت سيد و سالار شهيدان، امام حسين عليه السلام اشعار پرسوز و گدازي دارد. هم اكنون ترجيع بندي در مرثيه ي سيدالشهداء عليه السلام از او بجاي مانده است. وقار شيرازي در اين ترجيع بند به استقبال ترجيع بند محتشم كاشاني رفته و از او پيروي نموده كه بند اول آن چنين سروده شده است:



اي دل بنال زار كه هنگام ماتم است

وز ديده اشك بار كه ماه محرم است



هر جا كه بنگري، همه اوضاع انده است

هر سو كه بگذري، همه اسباب ماتم است



از سينه بر سپهر، خروش پياپي است

وز ديده بر كنار، سرشك دمادم است



اين خود چه ماجراست كه از گفتگوي آن

يك شهر در مصيبت و يك ملك در غم است؟



اين خون چه انده است كه اجر جزيل او

در كيش گبر و مسلم و ترسا، مسلم است؟



گويند جاي غم نبود خلد و زين عزا

يك دل گمان مدار كه در خلد خرم است



در اين عزا ز اشك پياپي مكن دريغ

كز ديده جاي اشك اگر خون رود كم است



آدم در انده است در اين ماه و ناگزير

در انده است هر كه ز اولاد آدم است



عالم اگر بود به تزلزل، بعيد نيست

كاين خود عزاي مايه ي ايجاد عالم است



شد كشته آن كه حجت حق بد به روزگار

كاوضاع روزگار پريشان و درهم است



سالار نشأتين و ضيابخش نيرين

سبط رسول و مظهر اسرار حق، حسين