وي در ايامي كه مسلم بن عقيل، به نمايندگي از سوي سيدالشهداء به كوفه آمده و به نفع آن حضرت بيعت مي گرفت، والي كوفه بود، پيشتر ساكن شام شده بود. از قبيله ي خزرج و از انصار بود. مادر او عمره دختر رواحه (خواهر عبدالله بن رواحه) نام داشت. نعمان قبلا از سوي معاويه ولايت كوفه را بر عهده داشت،

يزيد هم او را در همان منصب


ابقا كرد. وي خطيب و شاعر بود. در جنگ صفين از سپاه معاويه به شمار مي آمد. سپس قاضي دمشق شد. آنگاه از سوي معاويه به ولايت يمن گماشته شد. از آن پس 9 ماه هم والي كوفه گشت.

پس از ورود مسلم بن عقيل به كوفه و ملاقات بي شمار مردم با او، نعمان بن بشير نگران و خشمگين شد، از اين رو مردم را فراخواند و به منبر رفت و پس از سپاس و ستايش پروردگار اينگونه سخن آغاز كرد: «و اما بعد، اي بندگان خدا از خدا بترسيد و به سوي فتنه و تفرقه نشتابيد، كه به سبب آن مردان هلاك گردند و خونها ريخته شود و اموال به تاراج رود، من با كسي كه به مبارزه برنخيزد سر جنگ ندارم و تا كسي به من يورش نياورد بر او نتازم و خواب خوش از خفتگان شما نستانم و شما را به جان يكديگر نيندازم و به تهمت و گمان بد كسي را دستگير نسازم و ليكن اگر رويتان به من باز شود، و بيعتتان را بشكنيد و با پيشوايتان مخالفت ورزيد، به خدايي كه جز او خدايي نيست بي ترديد با شمشير خود آن گونه بر شما بتازم كه تا دسته ي آن در قبضه ي من است، دست بر ندارم اگر چه در ميان شما ياوري نداشته باشم. اميدوارم كه حق شناسان شما از باطل گرايان شما بيشتر باشند.»

نهضت مسلم بن عقيل و هوادارانش در كوفه چون اوج و قدرت گرفت، عبدالله بن مسلم كه از هواداران بني اميه بود، نسبت به سهل انگاري نعمان در قضيه ي مسلم بن عقيل انتقاد كرد و گزارش به يزيد داد و درخواست كرد كه براي كوفه مردم مقتدرتري بفرستد. يزيد هم به پيشنهاد مشاور مسيحي خود (سرجون) عبيدالله بن زياد را به ولايت كوفه منصوب كرد و به وي فرمان سختگيري و شدت عمل داد، و بدين صورت، نعمان بن بشير از امارت كوفه عزل شد. وي تا دوران حكومت مروان بن حكم نيز زنده بود و والي «حمص» گشت ولي به علت بروز اغتشاشاتي كه به فتنه ي ابن زبير معروف است، اهل حمص او را پذيرا نشدند، از آنجا گريخت، مردم تعقيبش كرده او را كشتند. اين حادثه در سال 65 هجري بود. وي در آن هنگام 64 سال سن داشت.