محمد حسن نيشابوري معروف به نظيري، مدتي در دربار عبدالرحيم خان خانان و اكبر شاه در هند به سر مي برده و به مدح آن دو پادشاه و نيز جهانگير پسر اكبر شاه پرداخته است، ولي بيشتر عمر خود را در احمد آباد گجرات در انزوا گذرانده و در همانجا به سال 1021 ه.ق.


درگذشته است. ديوان او شامل قصايد، تركيبات، ترجيعات، مقطعات و رباعيات در حدود 10 هزار بيت دارد و در هند به طبع رسيده است.



زان بس حسين حجت حق در ميان نهاد

منكر ز جهل، تير حسد در كمان نهاد



حق زاوليا مقام ذبيح اللهيش داد

در قبضه ي مشيت خويشش عنان نهاد



حلقي كه بوسه گاه نبي بود، ظلم عهد

شمشير زهر داده ي امت بر آن نهاد



ذبح عظيم اشاره به قتل حسين بود

منت كه بر خليل، خداي جهان نهاد



تعبير كرد از آن به بلاي مبين خليل

كاندوه كربلاي حسينش به جان نهاد



گر چه به صدق وعده براهيم را ستود

ليك از حسين، شرط وفا در ميان نهاد



دادش مقام صبر و رضا تا شهيد شد

با نفس مطمئنه قدم در جنان نهاد



مي راند در بلا و محن، نفس جاهدش

تا روح، پاي بر زبر آسمان نهاد



شد حاصلش عذوبت روح از عذاب تن

جانش عزيز گشت چو تن در هوان نهاد



حق، مشهد حسين محل شهود ساخت

فردوس در مكاره و رنج جهان نهاد



شط فرات راند ز طوفان كربلا

وانگه سر حسين به خون روان نهاد