در سال (1179 ه. 1765 م) جهانگردي آلماني با نام كارستن نيبور از راه خليج فارس وارد بصره شد و بوسيله كشتي بادي از طريق نهر فرات به نجف اشرف

آمد و سپس از راه حله به كربلا رفت.

اين جهانگرد آلماني كربلا را از جهت كثرت خرما و سكنه شهر به نجف مثال زده.

وي شهر كربلا را اينگونه توصيف مي كند:

«اين شهر پنج درب داشت. اطراف صحن چراغان بود و شبكه هاي بديع و جالبي اطراف آن قرار داشت. دور تا دور صحن را خانه هاي علما و سادات فراگرفته بود و در باب ورودي اصلي، يك شمعدان بزرگ وجود داشت كه شمعهاي زيادي در آن

روشن بود.» او از زيادي كبوترهاي حرم و نگاه احترام آميز مردم به آنها سخن گفته و از تربت و تسبيح و عكسهاي براق و ذوالجناح و كعبه و شمشير ذوالفقار تعريف كرده، مي گويد يك قطعه پارچه را كه شامل همه ي آن آثار ديني بوده تهيه كرده است. اين مستشرق آلماني ادامه مي دهد كه:

«مشهد حسين (عليه السلام) كه در يك ميدان و جايگاه وسيع واقع است كه اطراف

و جوانب آن را خانه هاي سادات و منازل علما احاطه كرده اند. در مقابل درب بزرگ صحن يك شمعدان مسي وجود دارد كه شمعهاي زيادي در آن جاي مي گيرد و نظير آن در مشهد علي عليه السلام هم وجود داشت ولي در طلاكاري به ضريح علي عليه السلام نمي رسد. در خارج شهر و اول راه، مزاري به چشم مي خورد. و مي گويند آنجا محلي است كه حسين عليه السلام از اسب افتاده.»

مستشرق آلماني در توضيحات خود از بارگاه عباس بن علي عليه السلام با بزرگي ياد كرده و درباره خيمه گاه مي گويد:

«در اين محل باغ بزرگي بود كه در آن استخر آبي قرار داشت. گويند اين همان محلي است كه عباس بن علي عليه السلام حفر چاه نموده و آبي درنيامده. در كربلا

عده زيادي از اشرار وجود داشتند كه اكثر آنان را تبعيد شدگان تشكيل مي دادند. اغلب آنها متعرض زوار مي شدند و براي شيعيان مزاحت ايجاد مي كردند.


مأمورين دولت نيز از اشرار كمتر نبودند بلكه خود آنان هم مردم را مي چاپيدند. در مدت اقامت خود ديدم كه عده اي زوار وارد شهر شدند در حاليكه مأمورين حكومتي آنان را لخت كرده بودند.»