فاطمه دختر امام حسين عليه السلام بانويي باشرافت و دانش كه اهل ذكر و شب زنده داري و عبادت بود و روزها روزه مي گرفت و از جمال باطن برخوردار و اهل روايت و نقل حديث بود. در سفر كربلا در جمع اسيران اهل بيت بود و در كوفه نيز به سخنراني افشاگرانه و فصيح و رسا بر ضد جنايتهاي ابن زياد پرداخت و همه را به گريه انداخت. او همسر عموزاده ي خويش حسن بن حسن عليه السلام بود. او تا زمان امام صادق عليه السلام را درك كرد. يكسال خيمه اي افراشت و در سوگ همسر از دست رفته خود به سوگ و ماتم نشست. در سال 117 ه.ق در حالي كه هفتاد سال داشت در مدينه درگذشت و در بقيع به خاك سپرده شد.

از فاطمه عليهاسلام اخباري در رابطه با واقعه ي عاشورا رسيده است از جمله: پس از شهادت پدرم لشگريان عمر سعد به خيمه ي ما ريختند و من دختري كوچك بودم، با گريه خلخال از پايم در مي آوردند. گفتم: اي دشمن خدا چرا گريه مي كني؟ گفت: براي اينكه دختر پيامبر را غارت مي كنم. گفتم: غارت مكن. گفت: مي ترسم ديگري بيايد و اينها را درآورد!»