حبابه والبيه كه از زنان شيعه و فردي دانشمند و خردمند بود و از زيادي عبادت در پيشاني جاي سجده داشت و زياد به محضر امام حسين عليه السلام شرفياب مي شد و بدين كار زبانزد عام و خاص بود و به بركت آب دهان حضرت سيدالشهداء بيماري برص صورت وي شفا يافته بود نقل مي كند كه پس از امام حسين عليه السلام به خدمت امام سجاد عليه السلام رسيدم در حالي كه سنين عمرم به صد و سيزده سال رسيده و پيري در من اثر و مرا بيچاره و درمانده كرده بود پس ديدم آن حضرت همواره در ركوع و سجده مشغول به عبادت است و فراغتي ندارد به همين خاطر از دلالت و راهنمايي آن حضرت نااميد شدم پس آن حضرت با انگشت سبابه خويش به من اشاره فرمود و از معجزه امام سجاد عليه السلام جواني من به من برگشت پس عرض كردم اي آقاي من چه مقدار از دنيا گذشته و چقدر باقي مانده است فرمود: اما ما مضي فنعم و اما بقي فلا آنچه گذشته است را مي گويم ولي آنچه را مانده نه آنگاه فرمود آنچه با تو است بياور پس من سنگريزه را به خدمتش دادم و بر آن نقش نهاد پس از آن حضرت امام محمدباقر عليه السلام را ملاقات كردم آن را نقش فرمود و بعد از ايشان امام صادق عليه السلام را ديدم بر آن نقش فرمود و پس از آن حضرت امام موسي بن جعفر عليه السلام را زيارت كردم بر آن نقش فرمود پس از ايشان امام رضا عليه السلام آن را نقش فرمود و بنا به نقل عبدالله بن همام نه ماه پس از اين كه امام رضا عليه السلام بر آن سنگريزه نقش نهاد حبابه ي والبيه از دنيا رفت.