وي از هواداران و نزديكان يزيد بن معاويه بود. پس از آنكه يزيد - بعد از مرگ پدرش - به خلافت رسيد، عبدالله بن همام به حضور يزيد رسيد و گفت: «اي اميرمؤمنان! خدا تو را بر اين مصيبت صبر دهد. و عطيه ي خلافت را بر تو مبارك كند و محبت رعيت را در دل تو جاي دهد. معاويه به راه خود رفت، خدايش بيامرزد و روان او را شاد گرداند و تو را به كارهاي شايسته و نيك توفيق دهد كه مصيبتي بزرگ ديده اي و عطايي معتبر يافته اي، پس از پدر رياست يافته اي و عهده دار سياست شده اي. سخت ترين مصائب را ديده اي و بهترين خواستني ها را يافته اي. از خدا براي مصيبت ديدگان صبر بخواه و بر عطيه سپاسگزار باش و آفريدگار خويش را ستايش كن. خدا ما را از تو بهره ور كند و تو را محفوظ دارد و كسان را به وسيله ي تو مصون دارد». و شعري بدين مضمون خواند: «اي يزيد بر مصيبتي كه ديده اي صبور باش و نعمت خداي را كه فلك به تو داده سپاس بدار! مصيبتي نيست كه هم سنگ مصيبت تو باشد و نعمتي چون نعمت تو نمي باشد. خلق خدا مطيع تو گشته، تو رعايت آنها را مي كني و خدا رعايت تو را مي كند، تو از معاويه براي ما به يادگار مانده اي. اميد داريم كه ملال و خبر بد و مصيبت تو را نشنويم.»