عبدالرحمن بن عبدالله بن الكدن بن ارحب بن دعام بن مالك بن معاويه بن صعب بن رومان بن بكير الحمداني الارحبي بوده و بني ارحب تيره اي از قبيله حمدان مي باشند. گويا عبدالرحمن هم اهل كوفه بوده او مردي شجاع، فعال، بافضيلت و پدرش از صحابه، و خودش هم از تابعين، يكي از هفت نفري است كه پيامها و نامه هاي كوفيان را در مكه به


محضر حضرت امام حسين عليه السلام تسيم كردند، و آن هفت نفر عبارتند از: «قيس بن مسهر، عبدالرحمن ارحبي، عبدالله بن وال تميمي، عبدالله بن سبع، سعيد بن عبدالله حنفي، هاني بن هاني سبيعي، عمارة بن عبيد سلولي».

عبدالرحمن ارحبي، قيس بن مسهر و عمارة بن عبيد را امام عليه السلام از مكه به همراه مسلم بن عقيل عليه السلام به كوفه فرستاد.

آنان از ياوران مسلم عليه السلام بودند تا اين كه مسلم عليه السلام به شهادت رسيد.

آنگاه عبدالرحمن به خدمت امام حسين عليه السلام رسيد و از جمله اصحابش بود كه وارد كربلا شده و در روز عاشورا به شهادت رسيد.

بنا به قول مناقب او در حمله نخست به شهادت رسيد ولي ابصارالعين مي نويسد: عبدالرحمن در روز عاشورا بعد از مشاهده مظلوميت جبهه حق، از امام عليه السلام اجازه جهاد گرفته و عازم ميدان شده و مدام جنگيده تا اين كه به فيض شهادت نايل گشت.

و در هنگام مبارزه رجزهايي هم قرائت مي كرده كه قسمتي ازآن به شرح ذيل مي باشد:



صبرا علي الاسياف و الاسنه

صبرا عليها الدخول الجنه



«اي نفس براي خاطر ورود به بهشت در مقابل شمشيرها و نيزه ها صبور باش».

نام او در زيارت ناحيه مقدسه وارد شده است: «السلام علي عبدالرحمن بن عبدالله بن الكدر الارحبي» به نظر معجم رجال الحديث عبدالرحمن بن عبدالله ارحبي همان عبدالرحمن بن عبدالله ازدي مي باشد.