ابوبكر احمد بن محمد بن حسن بن مراد ضبي حلبي انطاكي معروف به صنوبري، به سال 334 ه. ق وفات يافت. او در حلب و دمشق سكونت داشته است مضامين اشعارش وصف باغها و گلها و مدايح و مراثي اهل بيت عليه السلام است.



يوم الحسين هرقت دم

ع الارض بل دمع السماء



حيث الاسنة في الجوا

شن كالكواكب في السماء



من للمحنط بالترا

ب و للمغسل بالدماء



ما في المنازل حاجة نقضيها

الا السلام و أدمع نذريها



أبكي المنازل و هي لا تدري الذي

بعث البكاء لكنت استبكيها



صلوا علي بنت النبي محمد

بعد الصلاة علي النبي أبيها



و ابكوا دماء لو تشاهد سفكها

في كربلاء لما ونت تبكيها



تلك الدماء لو أنها توقي أذا

كانت دماء العالمين تقيها



لو أن منها قطرة تفدي أذا

كنا بنا و بغيرنا نفديها



روز شهادت امام حسين عليه السلام نه تنها اشك همه ي چيزهاي روي زمين را در آورد، بلكه هر چه در آسمانها بود نيز بر او گريه كرد.

هنگامي كه نيزه ها در داخل جوشنها فرورفته اند، همانند شعاع نور ستارگان در آسمان.

چه كسي ياري مي كند آن را كه به خاك حنوط شده و به خون غسل داده شده است؟

در اين جايگاهها كاري ندارم مگر اينكه سلامي بگويم و اشكي فرو ريزم.

بر اين جايگاهها مي گريم در حالي كه خود اين جاها هم علت گريه ام را نمي دانند. اگر درك مي كردند، آنها را هم به گريه مي انداختم.

پس از صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بر دخترش فاطمه عليهاالسلام صلوات بفرستيد.

و بر خونهايي گريه كنيد كه اگر ريختن آن را ديده بوديد، هرگز از گريه باز نمي ايستاديد.

اينها خونهايي بود كه اگر مي شد از


ريختن آنها جلوگيري كرد، شايسته بود كه خون همه ي جهانيان را فداي آنها كنند.

اگر مي شد براي هر قطره از آن فديه داد، ما و ديگران فداي آن مي شديم.