«سليمان بن صرد خزاعي»، «عبدالله بن وال تميمي»، «رفاعة بن شداد بجلي». «عبدالله بن سعد ازدي» و «مسيب بن نجبه فزاري». به رهبري اين پنج تن در كوفه نهضت «توابين» بوقوع پيوست. اين نهضت به خونخواهي امام حسين عليه السلام بپاخاست.

نيروهاي توابين كه حدود 4 هزار نفر نيرو بودند در منطقه اي به نام «عين الوردة» با لشكريان ابن زياد كه افزون بر سي هزار نيرو بودند به نبرد پرداختند. شعار توابين: «يا لثارات الحسين» «اي خونخواهان حسين» بود. در اين نبرد كه به «جنگ عين الوردة» شهرت يافت، سليمان بن صرد خزاعي كشته شد.


او رهبر نهضت توابين در كوفه بود كه به خونخواهي سيدالشهداء عليه السلام قيام كرد و به شهادت رسيد. سليمان بن صرد، از چهره هاي برجسته و سرشناس شيعه در كوفه و از بزرگان طايفه ي خودش به شمار مي رفت و قدر و منزلتي عظيم داشت. نامش در جاهليت، «يسار» بود. كنيه اش «ابوالمطرف» بود. از اصحاب پيامبر محسوب مي شد و در جنگ صفين و معركه هاي ديگر نيز در ركاب اميرالمؤمنين عليه السلام بود. از اولين مسلماناني بود كه ساكن كوفه شد. وي از كساني بود كه پس از مرگ معاويه، به امام حسين عليه السلام نامه نوشت و از آن حضرت خواست كه به كوفه بيايد. در حركت مسلم بن عقيل، فعاليت داشت، اما ابن زياد او را در كوفه به زندان افكند. از اين رو توفيق شركت در روز عاشورا را نداشت. پس از واقعه ي كربلا كه كوفيان از كوتاهي خود در ياري امام حسين عليه السلام پشيمان شده بودند، وي رهبري نهضت «توابين» را برعهده گرفت و با هم پيمانان خود، در سال 65 هجري قيام كردند. شعار توابين «يا لثارات الحسين» بود. او را «امير التوابين» نيز مي گفتند. سرانجام، در درگيري با سپاه ابن زياد در «عين الورده»، همراه با جمعي از يارانش شهيد شدند. بعضي نيز شهادتش را در درگيري با نيروهاي اعزامي از شام كه به حجاز آمده بودند دانسته اند. سليمان بن صرد، هنگام شهادت 93 سال داشت. پس از شهادت، سر او را نزد مروان حكم در شام بردند.