دختر گرامي سيدالشهداء عليه السلام. از بانواني بود كه در روز عاشورا به اسارت درآمد.

در علم، معرفت، ادب، توجه به حق و جذبه ي پروردگار، كم نظير و مورد توجه خاص پدرش اباعبدالله الحسين عليه السلام بود. نام اصلي او را «آمنه، امينه، و اماميه» هم نوشته اند. لقب سكينه (يا سكينه) از طرف مادرش «رباب» به او داده شد. او كه خواهر حضرت علي اصغر عليه السلام بود، در كربلا حضور داشت و در عاشورا،


سن او حدودا ده تا سيزده سال بوده است. اين را از آن جا گفته اند كه امام حسين عليه السلام روز عاشورا به او لقب «خيرة النسوان» «برگزيده ي زنان» داده است و اين با كودك بودنش همخواني ندارد. روز عاشورا، چون حسين عليه السلام هنگام وداع با اطفال و زنان، ديد كه دخترش سكينه از زنان كنار گرفته و در حال گريستن است، به او فرمود:



سيطول بعدي يا سكينة فاعلمي

منك البكاء اذا الحمام دهاني



لا تحرقي قلبي بدمعك حسرة

مادام مني الروح في جسماني



فاذا قتلت فانت اولي بالذي

تأتينه يا خير النسوان



او سيد زنان عصر خود بود و در عقل و ادب و هوش و عفت بر همه ي زنان برتري داشت. خانه ي او جايگاه علم و ادب و فقه و حديث بود. اين بانوي بزرگ و عبدالله شيرخوار كه در كربلا شهيد شد هر دو فرزندان رباب همسر سالار شهيدان بودند. گويند نامش آمنه و لقبش سكينه بوده است. زمان تولد و وفات آن مخدره كاملا روشن نيست. از مراثي اوست:



لا تعذليه قاطع طوقه

فعينه بدموع ذرف غدقه



ان الحسين غداة الطف يرشقه

ريب المنون فما أن يخطي ء الحدقه



بكف شر عبادالله كلهم

نسل البغايا و جيش المرق الفسقه



يا امة السوء هاتوا ما احتجاجكم

غدا و جلكم بالسيف قد صفقه



كسي را سرزنش مكن كه راهش را گم كرده است زيرا از چشمانش اشك فراوان مي بارد.

در روز طف تيري به سوي امام حسين عليه السلام رها شد كه خطا نمي كند و از حدقه ي چشم امام (سجاد) دور نمي شود.

اين كار به دست كساني انجام شد كه بدترين مردم و حرامزاده و خارج از دين و فاسق بودند.

اي بدترين امت، دليلهايتان را در رستاخيز بياوريد. شما برهاني نداريد زيرا همه ي شما او را با شمشيرتان زديد.


اين دختر بزرگوار، كه به تعبير شيخ عباس قمي «زني با حصافت عقل و اصابت رأي و افصح و اعلم مردمان به زبان عرب و شعر و فضل و ادب» بوده است، پس از بازگشت از سفر كوفه و شام، در خانه ي پدر خود، تحت كفايت امام سجاد عليه السلام قرار گرفت. او محضر سه امام (امام حسين، امام سجاد و امام باقر) عليهم السلام را درك كرد.

سكينه همچنان در مدينه مي زيست، تا آن كه در پنجم ربيع الاول سال 117 هجري در زمان هشام بن عبدالملك، پس از هفتاد سال، در مدينه درگذشت. قبر او نيز در مدينه است.