از فرماندهان يزيد بود. وي با فرماندهي لشكريان يزيد به مكه و مسجدالحرام حمله ور شد و پس از كشتار بسيار خانه ي كعبه را به آتش كشيده و آن را با منجنيق ويران نمود.

«حصين بن نمير» به همراه«شرحبيل بن ذي الكلاع حميري» «ادهم بن محرز باهلي»، «ربيعه بن مخارق غنوي» و «جبله بن عبدالله خثعمي» كه همه از دشمنان سرسخت اهل بيت عليه السلام بودند تحت فرماندهي ابن زياد، در منطقه ي «عين الوردة» با نيروهاي توابين مواجه شدند و به نبرد با يكديگر پرداختند.

وي يكي از سران امويان از قبيله كنده بود كه همواره با آل علي دشمني داشت. در جنگ صفين در سپاه معاويه بود. در ايام يزيد هم بر عده اي از سپاه، فرماندهي داشت. در دوران قيام مسلم بن عقيل عليه السلام در كوفه، رييس پليس ابن زياد بود و مأموريت داشت براي يافتن و دستگيري مسلم خانه هاي كوفيان را


تفتيش كند. هم او بود كه قيس بن مسهر فرستاده ي حسين عليه السلام را دستگير كرد و نزد ابن زياد فرستاد و قيس به شهادت رسيد. او بود كه هنگامي كه عبدالله زبير در مكه بر ضد يزيد سر به مخالفت برداشته بود، بر كوه ابوقيس منجنيق نهاد و كعبه را هدف قرار داد. با سليمان بن صرد جنگيد. در دوران يزيد، به دستور او در حمله و محاصره مدينه شركت داشت. از مخالفان سرسخت شيعه بود و در سركوبي نهضت توابين حضور داشت و سه سال بعد (در سال 67 هجري) به دست ابراهيم بن اشتر كشته شد. در حادثه ي عاشورا، از فرماندهان گروه تيرانداز بود كه به سپاه حسين عليه السلام حمله كردند. او پس از شهادت حبيب بن مظاهر، سر مقدس او را در كوفه بر گردن اسب خويش آويخته بود تا به آن افتخار كند.

حصين بن نمير، نامه رسان امام حسين عليه السلام - عبدالله بن يقطر - را دستگير نمود و نزد عبيدالله بن زياد فرستاد و موجبات كشته شدنش را فراهم آورد.

هم او بود كه با مسلم بن عقيل وارد جنگ شد و او را دستگير نموده نزد عبيدالله بن زياد برد.