شيخ حسون (حسين) بن عبدالله بن حاج مهدي حلي، در سال 1250 ه. ق در شهر حله متولد شد. او از خطبا و شعراي مشهور عصر خود بود. به سال 1305 ه. ق در حله وفات يافته و او را در نجف دفن كردند. او در رثاي سالار شهيدان حضرت امام حسين عليه السلام و ياران باوفايش اشعاري سروده است كه نمونه اي از آن در اينجا ذكر مي شود:



ظللت أبث الوجد حتي كأنني

لشجوي علمت الحمام بكائيا



عباس هذي جيوش الكفر قد زحفت

نحوي بثارات يوم الدار تطلبني



نصبت نفسك دوني للقنا غرضا

حتي مضيت نقي الثوب من درن



كسرت ظهري و قلت حيلتي و بما

قاسيت سرت ذوو الأحقاد و الظغن




حزن و اندوهم را پيوسته منتشر كرده ام تا آنجا كه گريه كردن را به كبوترها ياد دادم.

اي عباس، لشكريان كفر براي گرفتن خونبهاي قتل عثمان در «يوم الدار» به سوي من آمده اند.

تو در پيش من هدف نيزه قرار گرفتي تا اين كه پاكدامن از دنيا گذشتي.

پشت مرا شكستي و (بعد از تو) چاره ام از دست رفت. با اين پيشامد، كساني كه كينه ي مرا دارند خوشحال شدند.