سيد حسن بن سيد محمود بن سيد علي، به سال 1299 ه. ق در قريه ي عيترون در لبنان به دنيا آمد و به سال 1368 ه. ق در بيروت بدرود حيات گفت و نعش او را به قريه اي در بلاد جبل عامل بردند كه اواخر عمر در آنجا مي زيست. وي عالمي فاضل و فقيهي دانشمند و تيز فهم بوده و شعرش مقام والايي دارد. در ميان اشعار او شعرهايي راجع به قيام عاشورا و در مدح امام حسين عليه السلام و ياران باوفايش به چشم مي خورد كه گوشه اي از آن اشعار ذكر مي شود:



وردوا علي الهيجاء ورود الهيم

و رأوا عظيم الخطب غير عظيم



و تنازعوا كأس المنية بينهم

في غير ما لغو و لا تأثيم



يتسابقون الي الهجوم كأنهم

خلقوا ليوم تسابق و هجوم






يستعجلون البذل قبل أوانه

و يسارعون لدعوة المظلوم



وجدوا الحيات مع الهوان ذميمة

و الموت في العلياء غير ذميم



و تقدموا للموت قبل امامهم

و لقد يجوز تقدم المأموم



آنها مانند شتران تشنه كه به سوي آب مي تازند، به ميدان نبرد تاختند و بلاي بزرگ را ناچيز ديدند.

بدون سر و صدا و ناسزاگويي، براي گرفتن جام مرگ با يكديگر درگير شدند.

در حمله به دشمن بر يكديگر پيشي مي گرفتند. گويي خداوند آنها را براي روز مسابقه و حمله آفريده است.

براي دادن جانشان قبل از رسيدن اجل، شتاب داشتند و هر گاه مظلومي آنها را مي خواند، زود به كمك او مي شتافتند.

زندگي همراه با خواري و ذلت به نظر آنها ناپسند بود تا سرانجام مرگ با سربلندي را پسنديدند.

براي رسيدن به مرگ، جلوتر از امام خود قرار گرفتند، زيرا گاهي تقدم مأموم بر امام جايز است.