در عراق، بويژه در مناسبتهاي خاص، عزاداران حسيني به صورت دسته جمعي و درقالب كاروانهاي كوچك و بزرگ، پياده به سوي «كربلا» مي روند.اين حركت مقدس، بويژه از نجف به كربلا، كه اغلب با شركت علماي ديني انجام مي گرفت، چندين نوبت از طرف رژيم بعثي عراق، جلوگيري يا به خاك و خون كشيده شد.يكي از اين نوبتها در سال 1397 ق بود.زائران، براي بهره برداريهاي تبليغي و سياسي بر ضد طاغوت عراق، برنامه ريزيهاي مفصل كرده بودند. حكومت عراق هم به شدت و خشونت متوسل شد و راهپيمايان را در طول راه، از آسمان و زمين به گلوله بست.حادثه، بصورت پياپي، درسالهاي 1390، 1395، 1396 ق در ايام عاشورا و اربعين پيش آمده بود، اما انتفاضه و حركت گسترده سال 1397 ق بي سابقه بود و نجف، آن سال بسيج كننده اين نيروي عظيم مردمي بود كه از كنار مرقد امير المؤمنين، به راه افتاد و پس از چهار روز پياده روي به كربلارسيد.حركت موكبهاي پياده و شعارهاي طول راه و سخنرانيهاي متعدد، همه نوعي معارضه با حكومت بعث بود.امواج گسترده مردمي با شعار «ابد و الله ما ننسي حسينا» (به خدا قسم، هرگز حسين را فراموش نخواهيم كرد) به راه افتاده بود.نيروهاي دولتي براي جلوگيري از رسيدن زائران به كربلا، برنامه هاي مختلفي داشتند و درگيريهايي پيش آمد وشهدايي بر خاك افتادند.وقتي هم به كربلا رسيدند، حوادثي شديدتر پيش آمد و كساني كشته و جمع بسياري دستگير شدند و نهضت شيعي اربعين آن سال، در خاطره تاريخ ثبت شد و مبدا الهام و شور گستري براي سالهاي بعد گرديد.اين حادثه در سال 1356 ش بود. [1] .