خوارزمي با سند خود از مفضل بن عمر جعفي نقل مي كند:

شنيدم امام صادق عليه السلام از پدر خود، از جدش امام سجاد عليه السلام نقل مي كرد، چون حسين عليه السلام شهيد شد، كلاغي آمد و خود را به خون او آميخت و پرواز كرد و در مدينه روي ديوار خانه ي فاطمه دختر امام حسين عليه السلام (فاطمه ي صغري) نشست. سر بلند كرد و آن را ديد. گريه كرد و گفت:

كلاغ صدا كرد، گفتم: واي بر تو اي كلاغ! خبر مرگ چه كسي را داري؟

گفت: امام. گفتم: كدام؟ گفت: آن كه موفق به درستي است؛

حسين عليه السلام در كربلا، بين تيغها و سلاحهاست.

گفتم: حسين؟ گفت: بر خاك افتاده است، و ديگر نتوانست جواب دهد.

از آن پس بر او گريستم، با اشكي كه خدا راضي شود و پاداش دهد.


امام باقر عليه السلام فرمود: وي خبر را به اهل مدينه گفت. مردم گفتند: فرزندان عبدالمطلب سحر و جادو مي كنند! چيزي نگذشت كه خبر شهادت امام حسين عليه السلام به آنان رسيد. [1] .

گريه ي اهل بيت امام صادق عليه السلام

ابن قولويه با سند خويش از عبدالله بن غالب نقل مي كند:

خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم و مرثيه ي امام حسين را خواندم. چون به اينجا رسيدم كه: «لبلية تسقو حسينا بمسقاة الثري غير التراب»، بانويي از پشت پرده شيون كرد كه: واي پدرم! [2] .