از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود:

چون امام حسين عليه السلام شهيد شد، همسر او (از بني كلب) براي او ماتم به پا كرد و گريست و زنان و خادمان هم گريه كردند تا آنكه اشكهايشان تمام شد. در اين بين، يكي از كنيزان را ديدند كه مي گريد و اشك فراوان دارد. از او پرسيدند: تو كه از جمع مايي، چگونه اشك ريزان داري؟ گفت: من چون خسته و بي تاب شدم، شربت سويق نوشيدم.آنگاه همسر امام دستور داد غذا و شربت آوردند. خورد و نوشيد و به ديگران هم داد و گفت: مي خواهيم بدين وسيله براي گريه بر حسين عليه السلام نيرو بگيريم. گويد: به آن همسر امام جؤن (ظرفي براي عطر) داده شد تا به وسيله ي آن براي گريه و ماتم نيرو بگيرد. چون آن را ديد، پرسيد: اين چيست؟ گفتند: هديه ي فلاني است تا به كمك آن بر حسين عليه السلام عزاداري كني. گفت: ما كه در عروسي نيستيم، اين را مي خواهيم چه كنيم؟ دستور داد آن زنان را از خانه بيرون كنند. چون بيرونشان كردند، آنان را حس نكردند، گويا به آسمان پريدند و پس از بيرون رفتن از خانه، اثري از آنان ديده نشد. [1] .