شيخ طوسي روايت كرده است:

آن حضرت گفت: «خدايا! اي بلند مرتبه! اي بزرگ شوكت! اي سخت انتقام گيرنده! اي بي نياز از آفريده ها! اي گسترده كبرياء! اي كه به هر چيز كه بخواهي توانايي! رحمتت نزديك، وعده ات راست، نعمتت فراوان، آزمايشت نيكوست.آنگاه كه بخوانندت نزديكي، به آنچه آفريده اي احاطه داري، توبه ي توبه كنندگان را مي پذيري. بر آنچه اراده مي كني توانايي و در پي هر چه باشي به آن مي رسي. اگر شكرت كنند، شكر پذيري، اگر يادت كنند ياد مي كني. تو را از روي نياز مي خوانم و با تهيدستي به درگاهت مشتاقم و خائفانه به آستانت روي مي آورم و با اندوه، به درگاهت مي گريم و از روي ناتواني از تو ياري مي خواهم و بسنده كنان بر تو تكيه مي كنم. بين ما و اين گروه داوري كن. اينان ما را فريب دادند و ياري مان نكردند. با ما از در نيرنگ درآمدند و ما را كشتند. ما عترت پيامبر تو و فرزندان حبيب تو محمد بن عبدالله صلي الله عليه و اله و سلم هستيم؛ آنكه او رابه رسالت برگزيدي و او را امين وحي خويش قرار دادي. پس براي ما از كارمان گشايش و رهايشي قرار بده. به رحمت خودت، اي مهربانترين مهربانان.» [1] .