طبري گويد:

حنظلة بن اسعد شبامي آمد و در برابر امام ايستاد و خطاب به سپاه دشمن، آياتي از قرآن را خواند كه هشدار نسبت به نزول عذاب الهي بود: «يا قوم اني اخاف عليكم مثل يوم الاحزاب... [1] «و آنگاه گفت: اي قوم! آيا حسين را مي كشيد تا عذاب سخت الهي بر شما فرود آيد؟ «و هر كه دروغ بندد، نوميد و ناكام گردد.» [2] .

امام حسين عليه السلام خطاب به او فرمود: رحمت خدا بر تو اي حنظله! آنان چون دعوت حق تو را رد كردند مستحق عذاب شدند، آنگاه كه آنان برخاستند تا خون تو و يارانت را بريزند، چه رسد به اكنون، كه برادران صالح تو را كشته اند. گفت: راست مي گويي جانم به فدايت! تو از من دين شناستر وشايسته تري. آيا به آخرت نكوچيم و به برادرانمان نپيونديم؟ امام فرمود: شتاب به سوي آنچه بهتر از دنياست و آنچه در آن است؛ به سوي حكومتي ابدي!

وي به امام سلام داد و خداحافظي كرد و به ميدان شتافت. جنگيد تا به شهادت رسيد. [3] .