خوارزمي گويد:


پس از او زهير بن قين به ميدان آمد، در حالي كه اين گونه رجز مي خواند:

من زهيرم، پسر قين، با شمشير از حسين عليه السلام در برابر شما دفاع مي كنم. حسين عليه السلام يكي از دو سبط پيامبر و از عترت نيكو و پرهيزكار، و زينت و آراستگي است و آن بي شك رسول خداست. با شما مي ستيزم و هيچ عاري نيست.

روايت است كه چون خواست حمله كند، كنار امام ايستاد و دست بر شانه ي امام زد و او را با ابياتي ستود. آنگاه به ميدان شتافت و نبرد سختي كرد. كثير بن عبدالله و مهاجر بن اوس بر او تاختند و شهيدش كردند. چون شهيد شد، امام درباره اش فرمود: اي زهير! خدا از رحمتش دورت نكند و قاتل تو را لعنت كند، همچون لعنت قومي كه خداوند آنان را به ميمون و خوك تبديل كرد. [1] .

طبري در اينجا اشعاري نقل كرده كه زهير، خطاب به امام حسين عليه السلام خواند. [2] .