طبري گويد:

تا نيمروز، جنگ بشدت ادامه يافت. سپاه عمر سعد جز از يك ناحيه نمي توانستند حمله كنند، چون خيمه هاي ياران امام يكجا و نزديك هم بود. عمر سعد كه چنين ديد، كساني را مأمور كرد تا از چپ و راست حمله كنند تا آنان را به محاصره كشند. سه چهار نفر از اصحاب امام حسين عليه السلام نيز از لابه لاي خيمه ها به مرداني كه به تخريب و برهم زدن خيمه ها و غارت آنها مشغول بودند حمله مي كردند و مي كشتند و از نزديك به آنها تير مي زدند واسبهايشان را پي مي كردند. عمر سعد دستور داد تا در خيمه ها آتش سوزي كنند و چنان كردند. امام حسين عليه السلام فرمود: بگذار خيمه ها را آتش بزنند، مي توانند از آنها به طرف شما بيايند و چنان شد و جز از يك طرف با ياران امام نمي جنگيدند...

شمر حمله كرد و با نيزه، خيمه ي امام را پاره كرد و گفت: آتش بياوريد تا اين خيمه را بر سر صاحبانش آتش بزنم. زنان شيون كنان از خيمه بيرون آمدند. حسين عليه السلام بر سر او فرياد كشيد: آيا تو مي خواهي خيمه ام را بر سر خانواده ام آتش بزني؟ خدا تو را به آتش دوزخ بسوزاند. [1] .