صدوق روايت مي كند:


امام سجاد عليه السلام فرمود: چون كار بر حسين بن علي عليه السلام دشوار شد، همراهانش به آن حضرت نگاه كردند. وي برخلاف آنان بود. هر چه كار سخت تر مي شد، آنان رنگ مي باختند و مي لرزيدند و دلهاشان هراسان مي شد، ولي حسين عليه السلام و برخي همراهان ويژه ي آن حضرت رنگ چهره هاشان تابانتر و اعضايشان آرامتر و دلهايشان استوارتر مي شد. بعضي به يكديگر مي گفتند: ببينيد! باكي از مرگ ندارد. حسين عليه السلام به آنان فرمود: صبر كنيد اي بزرگ زادگان! مرگ جز پلي نيست كه شما را از رنج و سختي به بهشتهاي گسترده و نعمتهاي هميشگي عبور دهد. كدام يك از شما دوست نداريد از زندان به كاخ منتقل شويد؟ و براي دشمنان شما وضع آن گونه است كه گويا از قصري به زندان و عذاب منتقل مي شوند. پدرم از رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم روايت كرد كه فرمود: دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است و مرگ، پل اينان است به سوي بهشتهايشان و پل آنان است به سوي دوزخشان. نه دروغ مي گويم و نه به من دروغ گفته اند. [1] .

نيز با سند خويش از امام صادق عليه السلام روايت مي كند كه:

در پاسخ سؤال عماره درباره ي اصحاب امام حسين عليه السلام و شهادت طلبي شان، فرمود: پرده از برابر ديدگانشان كنار رفت، جايگاه خود را در بهشت ديدند، هر كدام به سوي مرگ مي شتاقتند تا به حوري بهشتي برسند و جايگاه خود را در بهشت دريابند. [2] .