دينوري نقل مي كند:

چون عمر سعد نماز صبح را خواند، سربازانش را آماده ساخت. عمرو بن حجاج را بر جناح راست و شمر را بر جناح چپ فرماندهي داد؛ عزرة بن قيس را فرمانده سواره ها و شبث بن ربعي را فرمانده پياده ها قرار داد. پرچم را هم به دست غلامش زيد سپرد. به زيد دستور داد كه پرچم را جلو برد و جنگ آغاز شد. [1] .

نيز گويد:

امام حسين عليه السلام ياران خود را كه 34 سواره و 40 پياده بودند، آراست. زهير بن قين را بر ميمنه و حبيب بن مظاهر را بر ميسره گماشت. پرچم را به برادرش عباس سپرد، سپس خود ايستاد و آنان هم همراه او در مقابل خيمه ها ايستادند. [2] .

بلاذري گويد:

امام حسين عليه السلام دستور داد ني و هيزم در گودي پشت خيمه ها ريختند كه مثل يك نهر بود و شبانه آن را حفر كرده بودند و مثل خندق شده بود. در آن نيها و هيزمها ريختند و گفتند: صبح كه شود و با ما جنگ آغاز كنند، در آنها آتش مي افكنيم تا از پشت سر به ما حمله نكنند و چنان كردند. [3] .

صدوق با اسناد خود از امام صادق عليه السلام چنين روايت مي كند:

امام آنان را براي جنگ آرايش داد و دستور داد در گودال پشت لشكرگاه خود آتش افروختند تا از يك سود با آنان بجنگد. سواره اي از سپاه عمر سعد به نام ابن ابي جويريه چون نگاهش به آتشهاي برافروخته افتاد، دست و كف زد و ندا داد: اي حسين و ياران حسين! بشارتتان باد به


آتش؛ در دنيا به سوي آتش شتاب كرديد. امام پرسيد: اين مرد كيست؟ گفتند: ابن ابي جويريه. امام نفرين كرد: خدايا در دنيا عذاب آتش به او بچشان. اسب او رميد و او را در آن آتش افكند و سوخت. مرد ديگري از سپاه عمر سعد بيرون آمد، به نام حصين بن تميم [4] و صدا زد: اي حسين و اي ياران حسين! اين آب فرات را نمي بينيد كه همچون شكم ماهي مي درخشد؟ به خدا يك قطره از آن نخواهيد نوشيد تا از تشنگي بميريد. امام پرسيد: او كيست؟ گفتند: حصين بن تميم. امام فرمود: او و پدرش اهل دوزخند. خدايا! او را امروز از تشنگي بميران. گويد: تشنگي نفس او را بريد، از اسبش بر زمين افتاد و زير سم اسب ماند و مرد. مرد ديگري از سپاه عمر سعد به نام محمد بن اشعث بيرون آمد و گفت: اي حسين پسر فاطمه! تو نسبت به پيامبر خدا چه حرمتي داري كه ديگران ندارند؟ امام فرمود: اين آيه «ان الله اصطفي آدم...» [5] سپس فرمود: به خدا قسم محمد از آل ابراهيم است و عترت پيامبر هم از آل محمد است. اين مرد كيست؟ گفتند: محمد اشعث. امام دست به آسمان برد و فرمود: خدايا! امروز، ذلت و خواري را به محمد بن اشعث نشان بده، ذلتي كه پس از امروز هرگز روي عزت نبيند. نياز به قضاي حاجت پيدا كرد، از لشكرگاه بيرون آمد، عقربي او را گزيد، در حالي كه عورت او آشكار بود از دنيا رفت. [6] .