ابن عساكر با سند خود از ابومخنف از ابوخالد كاهلي چنين نقل مي كند:

چون سپاه امام صبح كردند، امام حسين عليه السلام دست به دعا برداشت و چنين گفت: خداوندا! تو در هر گرفتاري تكيه گاه من و در هر سختي اميد مني؛ در هر حادثه كه بر من پيش آيد، تو پناه و توان مني. چه بسيار اندوهي كه دل در آن ناتوان مي شود، چاره كم مي گردد و دوست تنها مي گذارد و دشمن شماتت مي كند، كه اين غصه و دردها را نزد تو آورده و با تو در ميان گذاشته ام. دل به تو بسته و از ديگران بريده ام و تو آن اندوه را زدوده اي. تو صاحب هر نعمت و نيكي و سرانجام هر پاياني. [1] .

ابن اثير گويد:

امام حسين عليه السلام سوار بر مركب خود شد و قرآني خواست. آن را مقابل خود گذاشت، يارانش پيش روي وي به جهاد پرداختند، دستان خود را به دعا بلند كرد و گفت: خداوندا! تو در هر گرفتاري تكيه گاه مني... [2] .