شيخ مفيد گويد:

چون صبح شد، امام حسين عليه السلام فرود آمد و نماز صبح خواند. دوباره سوار شد و با ياران خود سمت راست را پيش گرفت. مي خواست ياران خود را از سپاه حر جدا كند، حر نيز مي آمد و امام و يارانش را مانع مي شد و مي خواست آنان را به سمت كوفه برگرداند، آنان هم امتناع مي كردند. چنين ادامه يافت تا به نينوا رسيدند، جايي كه حسين عليه السلام آنجا فرود آمد. ناگهان اسب سواري را ديدند سلاح بر تن و كمان بر دوش كه از كوفه مي آمد. همه به انتظار ايستادند. چون به آنان رسيد، به حر و يارانش سلام كرد، اما به حسين و اصحاب او سلام نداد. نامه اي از ابن زياد براي حر آورده بود، با اين مضمون:


اما بعد، چون نامه ام به تو رسيد و فرستاده ام آمد، بر حسين عليه السلام تنگ بگير و جز در سرزمين بي آب و خشك، فرود نياور. به فرستاده ام دستور داده ام همواره همراه تو باشد تا خبر اجراي فرمان به من برسد. والسلام.

چون حر نامه را خواند، گفت: اين نامه ي امير عبيدالله است. دستور داده هر جا نامه رسيد، بر شما سخت بگيرم. اين هم فرستاده ي اوست و مأمور است كه از من جدا نشود تا آنكه فرمان امير را درباره ي شما اجرا كنم. يزيد بن مهاجر، از همراهان امام به فرستاده ي ابن زياد نگريست، او را شناخت و گفت: مادرت به عزايت بنشيند! چه فرماني آورده اي؟ گفت: مطيع پيشوايم بودم و وفادار به بيعتم. گفت: پروردگارت را نافرماني كرده و در هلاك ساختن خويش و كسب ننگ و دوزخ از پيشواي خود اطاعت كرده اي. چه بد پيشوايي داري!

خداوند مي فرمايد: «ما آنان را پيشواياني قرار داديم كه به دوزخ فرامي خوانند، روز قيامت هم ياري نمي شوند. [1] «پيشواي تو از آنان است. حر از آنان خواست در همان جاي خشك و بي آبادي فرود آيند. امام به او فرمود: واي بر تو! بگذار در اين آبادي نينوا و غاضريه يا شفيه فرود آييم. گفت: به خدا نمي توانم بگذارم. اين مرد را بر من جاسوس فرستاده اند. زهير بن قين گفت: اي پسر پيامبر! من چنين مي بينم كه كار بعدا سخت تر خواهد شد. اكنون جنگيدن با اين گروه براي ما آسانتر از جنگ با كساني است كه پس از اينان مي آيند و ما توان نبرد با آنان كه مي آيند را نداريم. امام حسين عليه السلام فرمود: من آغازگر جنگ نخواهم شد. [2] .

سپس فرود آمد. آن روز، پنج شنبه دوم محرم سال 61 هجري بود.