طبري با سند خود از بكر بن مصعب نقل مي كند:

امام حسين عليه السلام به اهل هيچ آب و آبادي نمي گذشت مگر اينكه در پي او راه مي افتادند تا آنكه به منزلگاه «زباله» رسيد وخبر شهادت برادر رضاعي خود، عبدالله بن يقطر را دريافت. او را از ميانه ي راه به سوي مسلم بن عقيل فرستاده بود و هنوز نمي دانست كه مسلم شهيد شده است. آن خبر در زباله به حضرت رسيد. نامه اي بيرون آورد و بر مردم خواند:

بسم الله الرحمن الرحيم. اما بعد، خبر ناگواري به ما رسيده است؛ خبر شهادت مسلم و هاني و عبدالله بن يقطر. شيعيان ما ما را تنها گذاشته اند. هر كس دوست دارد برگردد. بيعت خود را از او برداشتيم.

مردم متفرق شدند و از چپ و راست راه برگشت پيش گرفتند، فقط كساني با او ماندند كه از مدينه همراه امام آمده بودند. از اين رو چنين كرد كه فهميد گروهي از باديه نشينان به اميد مال و مقام در پي او راه افتاده اند. خواست همراهان بدانند كه به استقبال چه شرايطي مي روند و


مي دانست اگر وضعيت را به آنان اعلام كند، تنها كساني همراهش مي آيند كه آماده ي ايثار و شهادتند. [1] .