شيخ مفيد از قول عبدالله بن سليمان و منذر بن مشمعل چنين نقل مي كند:

چون از حج فارغ شديم، انديشه اي جز رسيدن به حسين عليه السلام در راه نداشتيم تا ببينيم كار او به كجا مي كشد. با شترهاي خود شتابان آمديم و در «زرود» به وي رسيديم. چون نزديك او شديم، مردي از كوفيان را ديديم كه چون حسين عليه السلام ايستاد، گويي او را مي خواست، ولي رهاكرد و به راه ادامه داد. ما هم به سمت او رفتيم. يكي از ما به ديگري گفت: نزد او برويم و از او سؤال كنيم. حتما از اوضاع كوفه خبر دارد. رفتيم و به او رسيديم. پس از سلام، پرسيديم از كدام قبيله اي؟ گفت: از بني اسد. گفتيم: ما هم اسدي هستيم، تو كيستي؟ خود را بكر معرفي كرد. ما هم خود را معرفي كرديم و گفتيم از پشت سرت در كوفه خبر بده. گفت: در حالي از كوفه بيرون آمدم كه مسلم و هاني كشته شده بودند و آنان را در بازار كوفه مي كشيدند. راه را ادامه داديم. عصر هنگام كه حضرت در منزلگاه ثعلبيه فرود آمد، خدمت او رفتيم و گفتيم: خبري داريم، آشكار بگوييم يا نهاني؟ به ما و يارانش نگريست و گفت: چيزي از اينان پنهاني نيست. گفتيم: آيا شامگاه آن سواره را ديدي؟ فرمود: آري، خواستم از او سؤال كنم. گفتيم: ما خبر او را گرفتيم، او مردي از قبيله ي ماست، صاحب انديشه و راستگو. مي گويد وقتي از كوفه خارج شد، مسلم و هاني را كشته بودند و جسدشان را در بازار بر زمين مي كشيدند. حضرت چند بار گفت: انا لله و انا اليه راجعون؛ خداي رحمتشان كند.

گفتيم: تو را به خدا جان خود و خانواده ات راحفظ كن و از همينجا برگرد. در كوفه ياور و پيروي نداري. مي ترسيم بر ضد تو باشند. به فرزندان عقيل نگاه كرد و پرسيد: چه مي گوييد؟ مسلم كشته شده است. گفتند: به خدا كه برنمي گرديم تا انتقام خونش را بگيريم يا همچون او شهيد شويم. حسين عليه السلام به ما رو كرد و فرمود: پس از آنان در زندگي خيري نيست. فهميديم كه


تصميم دارد مسير خود را ادامه دهد. گفتيم: خدا برايت خير برگزيند. فرمود: خدا رحمتتان كند. اصحابش گفتند: به خدا كه تو مثل مسلم نيستي، اگر به كوفه برسي مردم شتابان به سويت مي آيند. امام ساكت شد و تا صبح منتظر ماند. سحرگاه به جوانان و خدمتكارانش فرمود: آب زياد برداريد. آب فراوان برداشتند و كوچيدند. [1] .

دينوري شبيه مطلب قبلي را نقل كرده است. [2] به دليل تكراري بودن ترجمه نشد.