ابن اعثم گويد:

چون به «ذات عرق» رسيد، مردي از بني اسد به نام بشر بن غالب با آن حضرت ديدار كرد. امام پرسيد: از كدام قبيله اي؟ گفت: از بني اسد. پرسيد: از كجا مي آيي؟ گفت: از عراق. پرسيد: مردم عراق را در چه حالي ديدي؟ گفت: اي پسر دختر پيامبر! دلها با تو بود و شمشيرها با بني اميه. امام فرمود: راست مي گويي اي برادر عرب! خداوند متعال آنچه را مي خواهد مي كند و آنچه را اراده كند حكم مي نمايد. آن مرد گفت: اي پسر پيامبر! از معناي اين آيه كه «روزي كه هر گروه از مردم را با پيشوايشان مي خوانيم» [1] مرا آگاه كن. امام حسين عليه السلام فرمود: اي مرد اسدي! دو امام داريم، امام هدايت كه به هدايت فرامي خواند و امام ضلالت. هر كه به نداي پيشواي هدايت جواب دهد به بهشت رهنمون مي شود و هر كه پاسخگوي پيشواي گمراهي باشد، به دوزخ مي رود. [2] .