طبري گويد:

حسين عليه السلام آمد تا به «تنعيم» گذشت. آنجا به كارواني برخورد كه از يمن مي آمد و كارگزار يزيد در يمن، بحير بن ريسان اموالي را براي او فرستاده بود. بار شتران، لباسهاي سرخ و فاخر بود. حسين عليه السلام آنها را گرفت و راه افتاد. به كاروانيان فرمود: شما را مجبور به آمدن نمي كنم. هر كه مي خواهد با ما به عراق آيد همه ي كرايه ي او را مي دهيم و همراه شايسته اي خواهيم بود. هر كس هم بخواهد از همينجا از ما جدا شود، كرايه ي او را به اندازه اي كه راه را طي كند مي پردازيم.

هر كه از او جدا شد، حق او را حساب كرد و پرداخت و هر كه همراهش آمد، كرايه و پوشش او را تأمين كرد. [1] .