ابن قولويه با سند خويش از امام باقر عليه السلام نقل مي كند:

چون حسين عليه السلام تصميم گرفت از مدينه بيرون رود، زنان بني عبدالمطلب براي نوحه گري گرد آمدند، حسين عليه السلام ميان آنان راه مي رفت و مي فرمود: شما را به خدا اين كار را (نوحه گري و شيون) از روي نافرماني خدا و رسول آشكار نسازيد. زنان گفتند: پس گريه و شيوه را براي كه نگه داريم؟ امروز نزد ما مثل روز رحلت رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم و علي و فاطمه و رقيه و زينب و ام كلثوم (دختران پيامبر) است. جانمان به فدايت! تو را به خدا خود را از مرگ به دور دار اي محبوب نيكان از دست رفته!

بعضي عمه هايش گريه كنان مي گفتند: يا حسين! نوحه گري جن را شنيدم كه در سوگ تو مي گفتند:

كشته ي تف از بني هاشم قريش را خوار ساخت و خوار گشتند. محبوب رسول خدا تبهكار نبود. مصيبت تو بزرگ بود و بزرگيها را آشكار ساخت.

نيز زنان با نوحه مي گفتند:

بر حسين مي گريم كه سرور است، و در سوك او مو سفيد مي شود، زلزله مي شود و ماه مي گيرد، آفاق آسمان سرخ مي گردد، هنگام صبح وغروب، خورشيد شهرها غبارآلود مي شود و همه جا تيره مي گردد. اين حسين پسر فاطمه است كه همه ي خلايق و بشر در مرگ او داغدار است و شهادت او ما را خوار مي سازد. [1] .