كليني با سند خويش از امام صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:

چون حسين عليه السلام به سوي عراق عزيمت كرد، كتابها و وصيت را به ام سلمه سپرد و چون امام سجاد عليه السلام برگشت، به آن حضرت داد. [1] .

مسعودي گويد:

روز عاشورا امام زين العابدين عليه السلام با پدرش بود و بيماري داشت كه تكليف جهاد از او ساقط بود. چون شهادت اباعبدالله عليه السلام نزديك شد، او را فراخواند، به او وصيت كرد ودستور داد آنچه را نزد ام سلمه نهاده است از ميراث پيامبران و سلاح و كتاب، از او دريافت كند. [2] .

صفار قمي با سند خويش از ابي الجارود نقل مي كند كه گويد:

شنيدم امام باقر عليه السلام مي فرمود: چون شهادت حسين عليه السلام نزديك شد، دختر بزرگش فاطمه را فراخواند و نامه اي دربسته و وصيتي باز وآشكار به او سپرد. علي بن الحسين عليه السلام با آنان بود و بيمار بود. فاطمه، نامه را به علي بن الحسين داد. به خدا قسم پس از او آن نامه به دست ما رسيده است.

گفتم: فدايت شوم! در آن نامه چه بود؟ فرمود: همه ي آنچه فرزندان آدم از آن روز كه آدم آفريده شده و تا پايان جهان به آن نيازمندند، در آن است. به خدا قسم همه ي حدود الهي، حتي ديه ي خراش هم در آن آمده است. [3] .

راوندي از امام زين العابدين عليه السلام چنين روايت كرده است:

روزي كه پدرم شهيد شد، در حالي كه خونها مي جوشيد، پدرم مرا به سينه ي خود چسباند و


مي گفت: پسرم! دعايي را كه مادرم به من آموخته است و رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم به مادرم آموخته و به آن حضرت نيز جبرئيل آموخته است، حفظ كن. دعا درباره ي نياز و مشكلات و اندوههاست و حوادث ومصائبي كه پيش مي آيد. چنين دعا كن:

«به حق يس و قرآن حكيم، به حق طه و قرآن عظيم، اي خدايي كه بر اداي حاجت سائلان توانايي! اي آنكه آنچه را در درون است مي داني! اي زداينده ي اندوه گرفتاران! اي گشاينده ي غمگينان، اي رحم كننده بر پير سالخورده، اي روزي رسان كودك كوچك، اي آنكه بي نياز از شرح و بياني! بر محمد و آل او درود فرست و چنين و چنان كن...» [4] .

صدوق با سند خويش از احمد بن ابراهيم چنين نقل كرده است:

در سال 262 خدمت حكيمه، دختر امام جواد عليه السلام رسيدم و از پشت پرده با او سخن گفتم. از مذهبش پرسيدم. او امامان خود را نام برد تا به امام دوازدهم رسيد و نام او را نيز گفت. گفتم: فدايت شوم! او را ديده اي يا خبر يافته اي؟ گفت: از امام عسكري عليه السلام خبر يافته ام كه به مادرش نوشت. گفتم: آن فرزند كجاست؟ گفت: پنهان است. گفتم شيعه به چه كسي پناه مي آورد؟ گفت: به مادر امام عسكري. گفتم: آيا به كسي اقتدا كنم كه به زني وصيت كرده است؟ گفت: اقتدا به حسين بن علي عليه السلام كن كه به خواهرش زينب دختر علي عليه السلام در ظاهر وصيت كرد، ولي علم و دانشي كه از ناحيه ي امام سجاد عليه السلام مي رسيد، به زينب نسبت داده مي شد، تا جان علي بن الحسين عليه السلام محفوظ بماند. [5] .