بلاذري از عتبي روايت كرده است:

وليد بن عتبه، ميان حسين عليه السلام و مردم عراق فاصله انداخت. حسين عليه السلام فرمود: اي آن كه بر خويش ستم نموده اي و از خدا نافرماني كرده اي! چرا بين من و گروهي فاصله مي اندازي كه آنچه را تو و عمويت حق من نمي شناسيد، حقم مي دانند؟» وليد گفت: كاش بردباري ما بر تو، ديگران را نسبت به تو نادان نمي كرد. تا دستانت آرام است، گستاخي زبانت بخشوده است. آن را نلرزان كه تو را به خطر افكند. اگر مي دانستي كه پس از ما چه خواهد شد، همان گونه كه دشمنمان مي داري، دوستمان مي داشتي. [1] .