آنگاه دشمنان براي ربودن لباسها و برهنه كردن حسين (ع) هجوم آوردند پيراهنش را اسحاق بن حويه حضرمي گرفت، زير جامه اش را ابجر بن كعب ربود، عمامه اش را اخنس بن مرثد برد و شمشيرش را مردي از بني دارم برداشت، و آنچه اسب و شتر و اثاث


بود همه را غارت كردند و لباسها و زينتهاي زنان را نيز ربودند. [1] .

و باز حميد بن مسلم گزارش كرده است: زني از طائفه بكر بن وائل را كه به همراه شوهرش بود، در ميان اصحاب عمر بن سعد ديدم كه چون ديد مردم ناگهان بر زنان و دختران حسين (ع) تاختند و شروع به غارت و چپاول نمودند، شمشيري بدست گرفت و رو به خيمه آمد و صدا زد از مردان قبيله بكر! آيا لباس از تن دختران رسول خدا به يغما مي رود؟ حكومت جز براي خدا نيست. «يا لثارات رسول الله» ولي شوهرش دست او را گرفته و به جايگاهش بازگرداند.

[2] .

حميد بن مسلم مي گويد: بخدا من زني را از خاندان آن حضرت ديدم كه لباسش را از پشت چسبيده بود تا نبرند، ولي سرانجام بر او چيره شدند و آنرا بيرون كشيدند و بردند سپس رفتيم تا به علي بن الحسين كه روي فرشي افتاده و سخت بيمار بود رسيدم گروهي از افراد پياده همراه شمر، به او گفتند: آيا اين بيمار را نمي كشي؟

من گفتم: سبحان الله! آيا كودكان را هم مي كشند؟ براستي اين كودك است و همان بيماري براي او بس است. پس همواره آنجا بودم تا آنان را از او جدا كردم. [3] .

در آن هنگام، عمر بن سعد به خيمه ها آمد، زنان كه او را ديدند به رويش فرياد كشيدند و گريستند.

از اينرو عمر بن سعد، به همراهانش فرياد زد: هيچكس داخل خيمه اين زنها نشود، و كسي متعرض اين كودك نگردد.

پس زنان از او درخواست كردند كه آنچه را كه يارانش ربوده اند بازگردانند، تا خود را به آنها بپوشانند.

عمر فرياد زد: هر كس چيزي از زنان برده به آنان بازگرداند، ولي به خدا هيچكس


چيزي را پس نياورد.

پس از آن ابن سعد، گروهي را به نگاهباني از خيمه ها و حريم زنان و علي بن الحسين گماشت و گفت: از ايشان نگاهباني كنيد و مواظب باشيد كه هيچكس از آنان بيرون نرود يا كسي به ايشان آزاري نرساند. سپس به جاي خويش بازگشت و در ميان يارانش فرياد زد:

كيست كه سخن مرا درباره حسين بپذيرد و با اسب خود بدنش را لگدكوب كند؟

[4] .

ده تن درخواست او را پذيرفتند كه آنان را اينگونه نام برده اند؟

اسحاق بن حويه، اخنس بن مرثد، حكيم بن طفيل سنبسي، عمر بن صبيح صيداوي، رجاء بن منقذ عبدي، سالم بن خثيمه جعفي، واحظ بن ناعم، صالح بن وهب جعفي، هاني بن شبث حضرمي و اسيد بن مالك. [5] .

آنان با اسبان خويش بر پيكر حسين (ع) آن اندازه تاختند كه استخوانهاي پشت آن حضرت در هم شكست. [6] .

راوي گفت: سپس زنان را از خيمه بيرون راندند و آتش به خيمه ها زدند، زنان را سر برهنه و جامه به يغما رفته و پا برهنه و شيون كنان بيرون آوردند و آنان را اسير نموده با خواري مي بردند.

اسيران گفتند: شما را بخدا، ما را از سوي قتلگاه حسين ببريد! آنان پذيرفتند و چنين كردند.

همينكه چشم بانوان بر پيكرهاي كشتگان افتاد، شيون سر دادند، و صورت خراشيدند.

راوي گفت: بخدا، زينب دختر علي از يادم نمي رود كه با صدايي غم انگيز و دلي


از درد لبرير، فرياد مي زد:

يا محمداه! صلي عليك ملائكة السماء. هذا حسين مرمل بالدماء مقطع الأعضاء، و بناتك سبايا الي الله المشتكي و الي محمد المصطفي و الي علي المرتضي و الي فاطمة الزهراء و الي حمزة سيدالشهداء، يا محمداه! هذا حسين بالعزاء، تسفي عليه الصبا، قتيل أولاد البغايا، و احزناه، و اكرباه اليوم مات جدي رسول الله (ص) يا أصحاب محمداه! هؤلاء ذرية المصطفي يساقون سوق السبايا.

اي محمدي كه فرشتگان آسمان بر تو درود فرستاد! اين حسين است كه به خون آغشته و اعضايش از هم جدا شده است! و اين دختران تو هستند كه اسيرند! به پيشگاه خداوند شكايت مي برم و به محمد مصطفي و علي مرتضي و فاطمه زهرا و حمزه سيدالشهداء همچنين شكايت مي كنم. اي محمد (ص)! اين حسين است كه به روي خاك افتاده و باد صبا خاك بيابان را بر بدنش مي پاشد، اوست كه به دست زنازادگان كشته شده است.

آه چه غصه اي! و چه مصيبتي! امروز مرگ جدم رسول خدا را احساس مي كنم. اي ياران محمد (ص) اينان خاندان مصطفي هستند كه همچون اسيران ايشان را مي برند. [7] .

ابن سعد در همان روز عاشورا سر حسين (ع) را به خولي بن يزيد اصبحي و حميد بن مسلم ازدي سپرد تا نزد عبيدالله بن زياد ببرند، و در پي آن دستور داد سرهاي ياران و خاندان آن حضرت را نيز از بدن جدا كنند، آنها هفتاد و دو سر از شهيدان را قطع كردند. آنگاه آن سرها را به شمر بن ذي الجوشن و قيس بن اشعث و عمر بن حجاج داد تا پيش ابن زياد ببرند. [8] .

علي بن الحسين (ع) گويد:

چون مصيبت هاي روز عاشورا را ديدم، سينه ام تنگ شد.


عمه ام زينب پرسيد: برادرزاده ام، تو را چه شده است؟

گفتم: چگونه نالان نباشم در حالي كه كشته هاي ما اين چنين در بيابان افتاده است. عمه ام زينب از «ام ايمن» حديثي روايت كرد كه بزودي مردمي مي آيند كه از حكومت هاي خود نمي هراسند، آنها بر مزار پدرت علامتي را برپا خواهند كرد كه با گذشت روزگاران، اينان از ميان نخواهند رفت. [9] .

گفته اند: علاوه بر علي بن الحسين (ع)، جوان ديگري به نام حسن مثني كه از فرزندان امام مجتبي (ع) بود و روز عاشورا جزء ياران عمويش حسين (ع) بشمار مي آمد و در جنگ با دشمن گروهي را كشته و خود نيز هجده زخم برداشته بود، پيكر نيمه جانش را از معركه بيرون بردند و دائي او اسماء بن خارجه وي را گرفته و به كوفه برد و در درمانش كوشيد و همچنين آورده اند كه زيد و عمر را نيز كه از فرزندان امام حسن (ع) بودند، همراه با اين اسيران به جانب كوفه حركت دادند. [10] .