پس از پايان سخن روشنگرانه و خيرخواهانه ي «سليمان»، مردم بر ياري حسين عليه السلام همدست و همداستان شدند، و اين نامه را به آن حضرت نوشتند:

به نام خداوند بخشاينده ي بخشايشگر

اين نامه اي است به سوي حسين فرزند گرامي اميرمؤمنان - كه درود خدا بر آنان باد - از سوي «سليمان بن صرد»، «مسيب بن نجبه» [1] «رفاعة بن شداد»، [2] «حبيب بن مظاهر»، «عبدالله بن وائل» [3] و انبوهي از شيعيان و رهروان راه خاندان رسالت و ايمان آوردگان به قرآن و عترت، سلام و درود خدا بر تو باد.

اما پس از سلام، ستايش از آن خدايي است كه دشمن تاريك انديش تو، پيش از آن دشمن پدرت را در هم شكست و نابود ساخت.

او عنصر نيرنگباز و بدسگال و استبداد پيشه و كينه توز و خشونت كيشي بود كه قدرت ملي و رهبري جامعه را زورمدارانه به انحصار خويش گرفته و ربوده بود و ثروت ها و امكانات عمومي را به تاراج برده، و با قهر و غلبه و بدون رضايت و


خواست مردم بر آنان حكومت مي كرد.

او شايسته كرداران و آزادي خواهان و خوبان جامعه را قتل عام كرد، و بدان و تبهكاران و نالايقان را باقي نهاد و مقام داد؛ و دارايي ملي را به جيب سركشان و ظالمان حمايتگر رژيم استبدادي اش سرازير كرد؛ به همين دليل او از رحمت و مهر خدا دور باد، همان سان كه ثموديان از رحمت او دور گرديدند.

هان اي حسين عزيز! اينك ما در شرايطي هستيم كه جز تو يار و پيشوايي را به رسميت نمي شناسيم، از اين رو بر ما منت گزار و با پذيرش دعوت ما، به سوي اين سرزمين بيا؛ اميد كه خدا به بركت وجود تو، جامعه و مردم ما را بر اساس حق و عدالت گرد آورد.

فرماندار كوفه، نعمان [4] ، در كاخ فرمانداري به سر مي برد، اما مردم ما نه در نماز جمعه و جماعت او شركت مي جويند، و نه به همراه او به نماز عيد مي روند؛ و اگر خبر خوش حركت كاروان شما به سوي كوفه به ما برسد، ما حاكم اموي مسلك را از شهر و ديار خويش بيرون مي كنيم، تا به سوي اربابان خويش در شام برود.

درود و سلام و مهر و بركات خدا بر تو اي فرزند گرانمايه ي پيامبر و بر پدر گرانقدرت باد.


و آن گاه نامه را به سوي آن حضرت فرستادند.