عبدالله بن سعد بن نفيل پرچم را برگرفت و بر سليمان بن صرد و مسيب بن نجبه رحمت فرستاد و سپس اين آيه را تلاوت كرد (فمنهم من قضي نحبه و منهم ينتظر و ما بدلوا تبديلا) [1] .

قبيله ي ازد گرد او آمده و به ياري او شتافتند و به جنگيدن با شاميان پرداختند.


در اين هنگام سه نفر سواره از مدائن رسيدند و به او گفتند كه سعد بن حذيفه با يكصد و هفتاد نفر از اهل مدائن و مثني بن محربه با سيصد نفر از اهل بصره به ياري شما حركت كردند، ياران او شاد شدند.

عبدالله بن سعد گفت: اگر ما تا رسيدن آنها زنده باشيم.

چون آن سه نفر، كشتگان از ياران سليمان را ديدند، محزون شده و به جنگيدن پرداختند، عبدالله بن سعد نيز كشته شد، برادر او خالد بن سعد بر قاتلش حمله كرد شاميان به ياري آن شحص آمده او را خلاص كردند و خالد را نيز كشتند.

علم بدون علمدار ماند، مردم عبدالله بن وال را ندا كردند، او هم در ناحيه اي با شاميان مي رزميد.