سليمان بن صرد در ميان يارانش بپاخاست و سخن از معاد و آخرت گفت و ترغيب در آن نمود و سپس گفت: دشمن بسوي شما آمده است، چون با آنها روبرو


شديد صادقانه برزميد و صبر را پيشه سازيد كه خدا با صابران است، و هرگز به معركه پشت نكنيد مگر در صورت جابجائي و كسي كه از بين نيروهاي دشمن بگريزد او را نكشيد و مجروح و اسير را به قتل نرسانيد زيرا اين سيره و روش علي عليه السلام با دشمنان بوده است.

آنگاه گفت: اگر من كشته شدم، امير مردم مسيب بن نجبه، و اگر او مقتول شد امير عبدالله بن سعد و اگر او كشته شد امير عبدالله بن وال، و اگر او نيز مقتول شد امير بر شما رفاعة بن شداد خواهد بود، رحمت خدا بر كسي كه بر پيمان با خدا استوار ماند.

آنگاه مسيب بن نجبه را با چهارصد نفر سواره فرستاد و او را گفت: چون دشمن را ديدي بر آنها حمله كن، اگر موفق شدي و الا باز گرد و هرگز خود يا سپاهيانت از اسب پياده نشويد مگر ضرورت ايجاب كند.

پس از يك روز و شب طي طريق كردند و هنگام سحر فردي از سپاه دشمن يافتند، مسيب از او درباره ي سپاه دشمن جويا شد، او گفت: شرحبيل بن ذي الكلاع با تو يك ميل فاصله دارد و او و حصين بن نمير در فرماندهي با يكديگر منازعه دارند و در انتظار امر ابن زياد هستند.

پس مسيب و يارانش با سرعت حركت كرده و بر دشمن يورش بردند و آنها را شكست دادند و برخي از آنها را كشته و گروه بسياري را مجروح ساختند و همراه با غنائمي كه بدست آوردند بسوي سليمان بازگشتند [1] .