آنگاه سليمان بن صرد و يارانش حركت كردند تا به قبر امام حسين عليه السلام رسيدند، يكباره همه صيحه زدند و همانند آن روز گريه كنندگاني ديده نشد، پس بر حسين عليه السلام


رحمت فرستاده و از ياري نكردنش توبه كردند، و يك روز و شب نزد قبر آن حضرت ماندند و به گريستن و تضرع بر او و يارانش پرداختند و مي گفتند: «اللهم ارحم حسينا الشهيد ابن الشهيد المهدي ابن المهدي الصديق ابن الصديق» «خداوندا! بر حسين درود فرست، شهيد فرزند شهيد، هدايت يافته فرزند هدايت يافته، تصديق كننده فرزند تصديق كننده» خدايا تو را گواه مي گيريم كه ما بر دين و طريقه ي اين شهيدان هستيم و دوست دوستداران آنها ودشمن كشندگان آنها باشيم، خدايا! ما فرزند دختر پيامبر تو را ياري نكرديم، از گذشته ي ما در گذر و توبه ي ما را بپذير وبر حسين ويارانش رحمت فرست كه آنها شهداء صديقين هستند، خدايا! ما تو را گواه مي گيريم كه بر دين ايشان وبر نيتي كه شهيد شدند هستيم واگر ما را نيامرزي ما از زيانكاران خواهيم بود.