در سال 65 سليمان بن صرد نزد رؤساي اصحابش فرستاد و آنها آمدند و در اول ربيع الاخر [1] با وجوه يارانش خارج شدند و به نخيله آمدند.

چون سليمان تعداد اجتماع كنندگان در نخيله را اندك يافت، حكيم بن منقذ كندي و وليد بن عصير كناني را به كوفه فرستاد و آنها شعار «يا لثارات الحسين» را سر دادند، و اين دو اولين كساني بودند كه اين شعار را دادند، فرداي آن روز گروهي به آنان پيوستند.

سليمان چون ملاحظه كرد كه در ديوان خود شانزده هزار نفر بيعت كننده ثبت شدند، گفت: سبحان الله! فقط چهار هزار نفر از آنان گردآمدند.

به او گفته شد: گروهي نزديك به دو هزار نفر به مختار پيوسته اند.

گفت: پس بقيه كجايند؟! مگر اينان مؤمن و يا بر سر عهد و پيمان خود نيستند؟! پس سه روز در نخيله توقف كرد، نزديك به هزار نفر ديگر به او ملحق شدند، مسيب بن نجبه برخاست و گفت: كسي كه قيام با ما را خوش نمي دارد، براي تو سودي ندارد، تنها كساني كه با اراده آمده اند همراه تو خواهند جنگيد، پس در انتظار كسي مباش.

گفت: سخن درستي است [2] .