«توابين» گروهي بودند كه بعد از شهادت امام حسين عليه السلام در كربلا بلافاصله پشيمان و نادم شدند؛ چون امام حسين عليه السلام شهيد شد شخصي ميان لشكر عمرو بن سعد آمد و فرياد زد، او را از اين كام منع كردند، او گفت: چگونه فرياد نزنم در حالي كه رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را مي بينم ايستاده گاهي به زمين نگاه مي كند و گاهي شما و جنگتان را نظاره مي كند، من بيم آن دارم كه بر اهل زمين نفرين كند و هلاك شويم. بعضي از آنها به ديگران گفتند: اين شخص ديوانه است، توابين گفته اند: سوگند بخدا ما به خود جفا كرديم سيد جوانان اهل بهشت را براي رضاي پسر سميه كشتيم؛ پس آنها بر ابن زياد خروج كردند (بحارالانوار 173 /45).

چون امام حسين عليه السلام شهيد شد و ابن زياد از نخيله- كه پادگاني نزديك كوفه بود- بازگشت، شيعيان در كوفه يكديگر را ملاقات كرده و اظهار ندامت و پشيماني نمودند و دريافتند كه خطاي بزرگي را مرتكب شده اند، زيرا امام حسين عليه السلام را به شهر و ديارشان دعوت كردند و او را اجابت نكرده و ياري ننمودند تا اينكه او به شهادت رسيد، و به اين حقيقت پي بردند كه اين گناه از آنها بخشيده نمي شود و اين لكه ي ننگ از دامان آنها شسته نمي گردد مگر اينكه كشندگان آن حضرت را كيفر داده و آنها را به قتل برسانند و يا خود در اين راه كشته شوند.

آن زمان در كوفه پنج نفر بودند كه از روساي شيعه محسوب مي شدند كه آنها عبارت بودند از:

1- سليمان بن صرد خزاعي كه از اصحاب رسول خدا بوده است.

2- مسيب بن نجبه ي فزاري.

3- عبدالله بن سعد بن نفيل ازدي.

4- عبدالله بن وال تيمي.

5- رفاعة بن شداد بجلي.

كه تمام اين پنج نفر از اخيار و برگزيدگان اصحاب علي عليه السلام بودند.


پس شيعيان در خانه ي سليمان بن صرد خزاعي اجتماع كردند [1] .